Αν και μικρή σε έκταση και πληθυσμό, η Δαύλεια εμφανίζει έντονη πολιτιστική δραστηριότητα. Τα δρώμενα της περιοχής εστιάζονται στη διατήρηση των παραδόσεών της. Τις δραστηριότητες οργανώνουν δύο πολιτιστικοί σύλλογοι. Είναι ο Σύλλογος Γυναικών, στο πλαίσιο του οποίου λειτουργεί χορωδία, και ο Μορφωτικός- Εκπολιτιστικός Σύλλογος «Ο Παρνασσός» με πέντε χορευτικά τμήματα. Σημαντική είναι η δράση και του Ορειβατικού Χιονοδρομικού Συλλόγου στην κατεύθυνση της οργάνωσης εναλλακτικών δραστηριοτήτων. Ο Δήμος γιορτάζει και υποδέχεται τους επισκέπτες:

 Η κεντρική πλατεία της Δαύλειας φιλοξενεί κάθε χρόνο το παραδοσιακό ξεφάντωμα του καρναβαλιού. Δαυλιώτες όλων των ηλικιών ξεχύνονται στους δρόμους υποδυόμενοι ένα διαφορετικό πρόσωπο και με διάθεση νοσταλγική ή σατιρική. Η ιστορία της μεταμφίεσης αρχίζει στην αρχαία Ελλάδα την εποχή του Διονύσου. Από την Κυριακή του Τελώνη και Φαρισαίου μέχρι την Κυριακή της Τυροφάγου μπορείτε να συναντήσετε σε κάθε γωνιά της Δαύλειας μασκαρεμένες παρέες να σας υποδέχονται όλο κέφι. Στην κυριολεξία "Αποκρεά" είναι ο αποχαιρετισμός της περιόδου της κρεατοφαγίας ή η αποχή από το κρέας (από-κρεώ). Και η λατινογενής λέξη "Καρναβάλι" έχει γεννηθεί μέσα από αυτή την παράδοση: carne=κρέας και vale=χαιρετώ. Οι ρίζες της Απόκριας χάνονται στην αρχαιότητα. Μετά ήρθε το πάντρεμα στα χριστιανικά χρόνια με την Σαρακοστή. Αργότερα, η λαϊκή ζωή έδωσε στην Αποκριά ένα περιεχόμενο χαράς και γιορτής. Το καρναβάλι είναι περίπου κοινό σε όλους τους λαούς, σε όλες τις παραδόσεις, σε όλες τις θρησκείες. Στη Δαύλεια γίνεται παραδοσιακό ξεφάντωμα στο καρναβάλι στη κεντρική πλατεία. Οι αποκριάτικες γιορτές ολοκληρώνονται την Καθαρά Δευτέρα με τα Κούλουμα, δηλαδή το υπαίθριο γλέντι που σηματοδοτεί το τέλος του καρναβαλιού. Μικροί και μεγάλοι πετούν τους χαρταετούς τους και στη συνέχεια διασκεδάζουν στο σαρακοστιανό τραπέζι.

 Η ιστορική μαύρη επέτειος της καταστροφής του χωριού από τους Ιταλούς εορτάζεται με πλήθος εκδηλώσεων, με στόχο να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν την ιστορία τους οι νεότεροι. Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων πραγματοποιείται Δοξολογία και κατόπιν επιμνημόσυνη δέηση για τους ήρωες πεσόντες του χωριού. Ακολουθεί κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, ομιλία του δημάρχου αλλά και ομιλίες προσωπικοτήτων της περιοχής, καθώς και μουσικοχορευτικό πρόγραμμα από τα χορευτικά συγκροτήματα του εκπολιτιστικού συλλόγου και τη χορωδία του Συλλόγου Γυναικών. Το ιστορικό της επετείου: Άνοιξη 1943. Η πατρίδα μας στενάζει από την Γερμανοιταλική κατοχή. Το αντιστασιακό κίνημα έχει φουντώσει για τα καλά και στη Δαύλεια και προκαλέι κτυπήματα στον εχθρό. Οι κατακτητές αποφασίζουν να αντιδράσουν και ξημερώματα της Τετάρτης 5 Μαιου περικυκλώνουν το χωριό, σκοτώνουν δύο χωριανούς μας και αφού λεηλατήσουν τα νοικοκυριά προχωρούν στον εμπρησμό 500 περίπου σπιτιών. Η Δαύλεια παραδίδεται στις φλόγες οι οποίες όμως χαλυβδώνουν ακόμα περισσότερο την θέληση για ελευθερία.

 Ημέρα χαράς και μνήμης. Χαράς, γιατί μικροί και μεγάλοι ξεχυνόμαστε στην εξοχή κι απολαμβάνουμε τη φύση, που βρίσκεται στην καλύτερή της ώρα. Κόβουμε λουλούδια και πλέκουμε το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, το οποίο κρεμάμε από έθιμο στην είσοδο των σπιτιών μας. Παίζουμε, ψήνουμε, χορεύουμε, τραγουδάμε και χαιρόμαστε την ομορφιά της πλάσης. Ημέρα μνήμης, γιατί θυμόμαστε και τιμούμε τους αγώνες και τις θυσίες της εργατιάς. Τους αγώνες που ξεκίνησαν την 1η Μαΐου 1886 από το Σικάγο των ΗΠΑ, όταν κηρύχθηκε πανεργατική απεργία με το γνωστό αίτημα: «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ύπνο και οκτώ ώρες ψυχαγωγία και μόρφωση». Σήμερα οι εργαζόμενοι με συγκεντρώσεις, ομιλίες και πορείες τιμούν τους εργάτες που αγωνίστηκαν για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και δικαιότερης αμοιβής.

 Η 25η Μαρτίου είναι ημέρα μεγάλης διπλής εορτής. Εορτή της Εκκλησίας για το χαρμόσυνο μήνυμα που έφερε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην ταπεινή και πάναγνη κόρη της Ναζαρέτ και εορτή της Ελλάδας για την απελευθέρωσή της από τον πολύχρονο τουρκικό ζυγό. Στις 28 Οκτωβρίου του 1940, οι Έλληνες, στην πρώτη γραμμή του ελεύθερου κόσμου λέγοντας ένα ηχηρό ΟΧΙ στον ολοκληρωτισμό και την ανελευθερία, ξεκινούσαν μια μάχη για την ειρήνη, την δημοκρατία και την αξιοπρέπεια, αδιαφορώντας για τους αριθμητικούς συσχετισμούς, αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν είναι μάταιος ο αγώνας που εμπνέεται από τη βούληση ελεύθερων ανθρώπων για την υπεράσπιση των αξιών και των ιδανικών που δίνουν νόημα στη ζωή. Στις μεγάλες αυτές ιστορικές επετείους το εορταστικό πρόγραμμα περιλαμβάνει εκδηλώσεις και ομιλίες σε όλα τα σχολεία, δοξολογίες στους ιερούς ναούς, επιμνημόσυνες δεήσεις και καταθέσεις στεφάνων και κορυφώνεται με παρελάσεις πεζοπόρων μαθητικών τμημάτων, εμφάνιση χορευτικών και χορωδίας στην πλατεία του χωριού.

 Η γιορτή του Αγίου Πνεύματος περιλαμβάνει λαϊκό πανηγύρι στην κεντρική πλατεία της Δαύλειας.

 Τον εορτασμό του Προφήτη Ηλία διοργανώνει ο Σύλλογος Γυναικών της Δαύλειας. Κατά την ημέρα αυτή παρουσιάζονται πολλές εκδηλώσεις.

 Στις 23 Αυγούστου, ημερομηνία της Απόδοσης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, γιορτάζει η Μονή Ιερουσαλήμ. Από την παραμονή πλήθος κόσμου μεταβαίνει στο μοναστήρι για να προσκυνήσει. Οι γιορτές κορυφώνονται ανήμερα, οπότε πραγματοποιούνται και πολλές εκδηλώσεις.

 Η Γιορτή των Αγίων Αναργύρων είναι η επίσημη αργία της Δαύλειας, καθώς τιμώνται οι πολιούχοι της περιοχής. Όλοι οι φορείς διοργανώνουν ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, με τη συμμετοχή του χορευτικού τμήματος του Πολιτιστικού Συλλόγου και της Χορωδίας του Συλλόγου Γυναικών.

 Το ονομάσαμε "Μέρα Λαμπρή", έτσι το ξέρει ο λαός στα τραγούδια του το ελληνικό Πάσχα, έτσι το δίδαξε από τα πρώτα χρόνια της η Εκκλησία: "Εορτή και πανήγυρις λαμπρά!". Μεγάλος εορτασμός και ιδιαίτερα ωραία ατμόσφαιρα κατά την περιφορά και συνάντηση των δύο επιταφίων, της ενορίας του Προφήτη Ηλία και της ενορίας των Αγίων Αναργύρων στο κέντρο του χωριού το βράδι της μεγάλης Παρασκευής. Η πομπή σχηματίζεται από τα Εξαπτέρυγα και το Σταυρό μπροστά, τον Επιτάφιο και τους ιερείς πιο πίσω. Ακολουθούν οι Ιεροψάλτες, ο κλήρος, οι μυροφόρες, τα εξαπτέρυγα, πρόσκοποι, και οι πιστοί που ψέλνουν καθ' όλη τη διάρκεια της λιτανείας. Ο κόσμος που ακολουθεί κρατάει στα χέρια αναμμένες λαμπάδες. Κατά διαστήματα η πομπή σταματά στις πλατείες και τα σταυροδρόμια και εκεί οι ιερείς ψάλλουν δεήσεις. Σε όλη τη διαδρομή οι πιστοί ραίνουν τον στολισμένο επιτάφιο με λουλούδια και αρώματα, κρατώντας αναμμένα κεριά. Ενώ κατά την συνάντηση η όλη μυσταγωγική ατμόσφαιρα ενισχύεται με τη ρίψη βεγγαλικών και φωτοβολίδων. Ένας ακόμη άτυπος συναγωνισμός γίνεται μπροστά στα μάτια όλης της πόλης, για τον καλύτερα στολισμένα επιτάφιο. Το βράδυ του Μ. Σαββάτου, ολόκληρη η Δαύλεια πηγαίνει εκκλησία για να ακούσει το Χριστός Ανέστη. Τη στιγμή της Ανάστασης το κερί του ιερέα ανάβει (αντιπροσωπεύοντας το Χριστό ως φως του κόσμου) και τα κεριά των πιστών ανάβουν παίρνοντας το θείο φως από χέρι σε χέρι. Τα παιδιά κρατούν πολύχρωμες λαμπάδες που παραδοσιακά τους χαρίζουν οι νονοί τους. Ο ιερέας ψάλλει το "Χριστός Ανέστη" και οι πιστοί απαντούν "Αληθώς Ανέστη". Ακολουθούν χαρούμενες αγκαλιές, δίνεται το φιλί της αγάπης και ανταλλάσσονται οι καλύτερες ευχές. Μετά το τέλος της λειτουργίας της Ανάστασης, όλοι οι πιστοί φροντίζουν να πάρουν στα σπίτια τους τη λαμπάδα με το Άγιο φως της Ανάστασης και πριν μπουν στο σπίτι κάνουν το σημάδι του σταυρού με τον καπνό του κεριού πάνω στην πόρτα, ανάβουν το καντήλι που έχουν στα εικονίσματα του σπιτιού και φροντίζουν να το κρατούν αναμμένο όλο το χρόνο για να το ανανεώσουν και πάλι την επόμενη Ανάσταση. Στο γιορτινό τραπέζι αυτό το βράδυ απαραίτητη είναι η μαγειρίτσα, μία σούπα φτιαγμένη από εντόσθια αρνιού και τα βαμμένα κόκκινα αβγά. Το πιο χαρακτηριστικό έθιμο είναι το έθιμο του "λάκκου". Μετά την Ανάσταση και πριν καλά ξημερώσει οι Δαυλειώτες ετοιμάζουν την φωτιά. Χρειάζεται τέχνη και προσοχή. Με ραντίσματα νερού και συχνό χτύπημα με ένα μακρύ ξύλο, η θράκα είναι έτοιμη για να ψηθούν τα αρνιά. Το ίδιο γίνεται σε όλους τους "λάκκους" και ανεβαίνουν οι καπνοί, αναρίθμητοι και πυκνοί, σε τέτοιο βαθμό, που σκεπάζουν τον ήλιο που στο μεταξύ ανατέλλει. Η Δαύλεια τυλίγεται σε σύννεφα καπνού. Οι πόρτες όλων των σπιτιών είναι ανοιχτές και μέσα στην αυλή ή σε εξωτερικούς χώρους το γλέντι αρχίζει. Oι φωτιές είναι έτοιμες και τα αρνιά τοποθετούνται στους "λάκκους". Το γύρισμα των αρνιών και το γλέντι, το οποίο συμπληρώνεται με χορό, παραδοσιακή μουσική, άφθονο κρασί, κόκκινα αυγά, κοκορέτσι, πίτες και σπλινάντερο που προσφέρονται από τους κατοίκους στους επισκέπτες διαρκεί μέχρι το απόγευμα με έντονο ρυθμό και γιορταστική ατμόσφαιρα.

 Είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του χριστιανικού κόσμου. Το όνομα «Χριστούγεννα» δηλώνει το σκοπό της γιορτής, δηλαδή τη γέννηση του Χριστού. Μας υπενθυμίζουν την υπέρμετρη αγάπη του Θεού προς το ανθρώπινο γένος, που εκφράζεται με την ενανθρώπηση του Υιού Του. Τα Χριστούγεννα γιορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου από τον 4ο αιώνα μ.Χ. διότι η 25η Δεκεμβρίου συνέπιπτε με το τέλος των 9 μηνών από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (25 Μαρτίου). Στην Δαύλεια γιορτάζουμε με λαμπρότητα την γέννηση του Χριστού. Τα Χριστούγεννα είναι μία καθαρά οικογενειακή γιορτή, τα σχολεία σταματάνε και οι νοικοκυρές προσέχουν ιδιαίτερα την καθαριότητα. Ακόμα φτιάχνουν τα πατροπαράδοτα κουλουράκια, τις δίπλες, τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα. Η ιδέα για το στολισμό ενός δέντρου κατά τα Χριστούγεννα δεν είναι ξενόφερτη, όπως θεωρούν πολλοί. Στην αρχαία Ελλάδα παρόμοιο έθιμο υπήρχε, μόνο που το φύτό δεν ήταν έλατο, αλλά η Ειρεσιώνη. Η Ειρεσιώνη (είρος = έριον, μαλλίον) ήταν κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π., εκτός του μήλου και του αχλαδιού). Αποτελούσε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας κατά το επόμενο και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη). Το διάστημα 22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου, παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας κάλαντα από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή τη νοικοκυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος. Πρόγονος λοιπόν, του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη , μέσω της οποίας μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψει ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που ευδοκιμούσαν σε κάθε τόπο.Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό από το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου και απαγορεύτηκε. Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανήλθε με την μορφή Χριστουγεννιάτικου και Πρωτοχρονιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Παρ’ όλα αυτά, το έθιμο της Ειρεσιώνης υπήρχε πάντα στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων, γι αυτόν τον λόγο, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο υιοθετήθηκε αμέσως. Στο παρελθόν, αντί για δέντρο, κυρίως οι νησιώτες, στόλιζαν ένα ομοίωμα πλοίου. Ωστόσο, δεν στολίζουμε μόνο τα σπίτια, αλλά και τους δρόμους,τις πλατείες, τις βιτρίνες των καταστημάτων και τα σχολεία ούτως ώστε το πνεύμα των Χριστουγέννων να απλωθεί παντού. Από τις προετοιμασίες της παραμονής των Χριστουγέννων, πιο χαρακτηριστική είναι εκείνη που αναφέρεται στο ζύμωμα του χριστόψωμου,έθιμο καθαρά χριστιανικό. Το χριστόψωμο είναι ένα στρογγυλό καρβέλι. Απαραίτητος είναι επάνω στο χριστόψωμο χαραγμένος ο σταυρός, με λουρίδες απ' τη ζύμη. Μερικοί συνηθίζουν στη μέση του χριστόψωμου να βάζουν ένα άβαφο αυγό που συμβολίζει τη γονιμότητα. Την ημέρα των Χριστουγέννων μετά τη λειτουργία της εκκλησίας την οποία συνοδεύει χορωδία στήνεται μεγάλο τραπέζι με ψητό αρνί ή χοιρινό ή γεμιστή γαλοπούλα, ένα έθιμο που έφτασε στην Ευρώπη από το Μεξικό μόλις το 1824 και το παραδοσιακό χριστόψωμο. Τα παιδιά λένε τα κάλαντα των Χριστουγέννων για να μαζέψουν τα φιλοδωρήματα, που με ευχαρίστηση προσφέρει ο κόσμος και όπως πάντα περιμένουν τα δώρα από τους γονείς και τους συγγενείς τους ενώ οι μεγάλοι ανταλλάσουν ευχές. Τα κάλαντα είναι από τις λίγες παραδόσεις που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα στον ίδιο βαθμό από τα παιδιά-με το αζημίωτο βέβαια. Η λέξη κάλαντα προέρχεται από τη λατινική "calenda", που σημαίνει αρχή του μήνα, νουμηνία και τραγουδιόνταν στην αρχή του μήνα, ενώ διαμορφώθηκε από το ελληνικό ρήμα "καλώ". Μετά τα Χριστούγεννα έρχεται η Πρωτοχρονιά και τα πιό χαρακτηριστικά έθιμα είναι τα ακόλουθα. Το έθιμο με τα δώρα του Άγιου Βασίλη ή Santa Claus, ενός ευτραφούς τύπου με στρογγυλά γυαλιά, λευκά γένια, κόκκινη στολή και μαγικές ικανότητες που κατοικεί στον Βόρειο Πόλο, είναι το πιο αγαπητό έθιμο από όλα την Πρωτοχρονιά ειδικά για τα παιδιά που ανυπόμονα περιμένουν τα δώρα του. Κατά την ελληνική παράδοση ο πραγματικός Αϊ Βασίλης είναι ο Μέγας Βασίλειος ο οποίος γεννήθηκε στην Νεοκαισαρεία το 330 μ.Χ. και πέθανε σε ηλικία 48 ετών τον Δεκέμβριο του 378 μ.Χ. Κηδεύτηκε την πρώτη του Γενάρη του 379 μ.Χ. και το όνομά του συνδέθηκε από τους Ορθοδόξους με τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς. Ο Μέγας Βασίλειος μοίρασε όλη την περιουσία του στους φτωχούς και εξετέλεσαι ένα θαυμάσιο φιλανθρωπικό έργο φτιάχνοντας πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα, γηροκομεία, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, ορφανοτροφεία κ.α. Είναι εκείνος που καθιέρωσε την διανομή αγαθών, τροφίμων, ρούχων, χρημάτων και κάθε είδους βοήθεια σε φτωχές οικογένειες και άπορους ενώ ήταν πολύ αυστηρός με αυτούς που ξέφευγαν την πίστη του Χριστού.